US Illegal Immigrants : હાથ પગમાં બેડીઓ બાંધી વિમાનમાં બેસાડ્યા હતા, અમેરિકાથી ડિપોર્ટ કરાયેલા ભારતીયોએ વેદના ઠાલવી

અમેરિકાએ ગેરકાયદેસર ભારતીય ઇમિગ્રન્ટ્સનો પહેલો જથ્થો મોકલ્યો છે. બુધવારે વિવિધ રાજ્યોના ૧૦૪ લોકો પંજાબના અમૃતસર પહોંચ્યા હતા. જ્યારે પરત ફરતા ભારતીયો સાથે વાત કરવામાં આવી, ત્યારે તેઓએ આ 40 કલાકની મુસાફરીની પીડાદાયક વાર્તા કહી હતી.  104 ડિપોર્ટીઓમાંથી એક, જસપાલ સિંહે દાવો કર્યો હતો કે તેમને આખી મુસાફરી દરમિયાન હાથ પગમાં બેડીઓ બાંધી વિમાનમાં બેસાડ્યા અને તેઓ અમૃતસર એરપોર્ટ પર ઉતર્યા પછી જ બેડી દૂર કરવામાં આવી હતી.

104 સ્થળાંતર કરનારા ક્યાંના છે ?

બુધવારે વિવિધ રાજ્યોના ૧૦૪ ગેરકાયદેસર ઇમિગ્રન્ટ્સને લઈને એક યુએસ લશ્કરી વિમાન અહીં ઉતર્યું. ગેરકાયદેસર ઇમિગ્રન્ટ્સ સામેની કાર્યવાહીના ભાગ રૂપે ડોનાલ્ડ ટ્રમ્પ સરકારે ભારતીયોનો આ પહેલો જથ્થો પરત મોકલ્યો છે. સૂત્રોએ જણાવ્યું હતું કે આમાંથી હરિયાણાના 33 અને ગુજરાતના 33, પંજાબના 30, મહારાષ્ટ્ર અને ઉત્તર પ્રદેશના ત્રણ-ત્રણ અને ચંદીગઢના બે છે. તેમણે કહ્યું કે દેશનિકાલ કરાયેલા લોકોમાં 19 મહિલાઓ અને 13 સગીરોનો સમાવેશ થાય છે, જેમાં ચાર વર્ષનો છોકરો અને પાંચ અને સાત વર્ષની બે છોકરીઓનો સમાવેશ થાય છે.

‘વારંવાર વિનંતી કર્યા પછી, મને વોશરૂમમાં ઢસડીને લઈ જવામાં આવ્યો’

અમેરિકાથી ભારત સુધીની સફર વિશે વાત કરતાં લોકોએ કહ્યું કે આ સફર નર્ક કરતાં પણ ખરાબ હતી. “૪૦ કલાક સુધી, હાથ પગમાં બેડી પહેરાવવામાં આવી, અમારા પગ સાંકળોથી બાંધવામાં આવ્યા અને અમને અમારી સીટ પરથી ખસવાની પણ મંજૂરી નહોતી,” પંજાબના હોશિયારપુર જિલ્લાના તાહલી ગામના રહેવાસી ૪૦ વર્ષીય હરવિંદર સિંહે જણાવ્યું. વારંવાર વિનંતી કર્યા પછી, અમને વોશરૂમમાં ઢસડીને લઈ જવામાં આવ્યા. ક્રૂ ફક્ત વોશરૂમનો દરવાજો ખોલીને અમને અંદર ધકેલી દેતો.

‘મને ખવડાવ્યું પણ નહીં’

આ યાત્રાને ‘નર્ક કરતાં પણ ખરાબ’ ગણાવતા હરવિન્દરે કહ્યું કે 40 કલાકની આ યાત્રા દરમિયાન તે બરાબર ખાઈ પણ શક્યો નહીં. અમને હાથકડી પહેરાવેલી હાલતમાં જ ખવડાવવામાં આવતું. જ્યારે અમે સુરક્ષા કર્મચારીઓને થોડા સમય માટે હાથકડી ખોલવા વિનંતી કરી, ત્યારે તેમણે અમારી વાત બિલકુલ સાંભળી નહીં. આ યાત્રા ફક્ત શારીરિક રીતે જ પીડાદાયક નહોતી, પણ માનસિક રીતે પણ ખૂબ જ થકવી નાખનારી હતી. જોકે, આ સમય દરમિયાન એક દયાળુ ક્રૂ મેમ્બરે તેને ફળો આપ્યા.

‘હું એક ક્ષણ માટે પણ ઊંઘી શક્યો નહીં’

હરવિન્દરે કહ્યું કે આ આખી મુસાફરી દરમિયાન તે એક ક્ષણ માટે પણ ઊંઘી શક્યો નહીં. તેના મનમાં ફક્ત એક જ વાત ચાલી રહી હતી કે તેણે તેની પત્નીને અમેરિકામાં વધુ સારા જીવનનું જે વચન આપ્યું હતું તે પૂરું થઈ શક્યું નહીં. જૂન 2024 માં, હરવિંદર અને તેની પત્ની કુલજિંદર કૌરે એક મોટો નિર્ણય લીધો. લગ્નના ૧૩ વર્ષ પછી પણ, તેમની પાસે મર્યાદિત સંસાધનો હતા અને તેઓ તેમના બે બાળકો, ૧૨ વર્ષના દીકરા અને ૧૧ વર્ષની દીકરીના ભવિષ્ય વિશે ચિંતિત હતા.

તે પોતાની જમીન ગીરવે મૂકીને અમેરિકા ગયો હતો.

તેઓ પશુનું દૂધ વેચીને પોતાનું ગુજરાન ચલાવતા હતા, પરંતુ આવક તેમના બાળકોને સારું જીવન પૂરું પાડવા માટે પૂરતી ન હતી. પછી એક દૂરના સંબંધીએ તેને અમેરિકા લઈ જવાની ઓફર કરી. તેમણે દાવો કર્યો હતો કે તેઓ હરવિંદરને માત્ર 15 દિવસમાં કાયદેસર રીતે અમેરિકા મોકલી દેશે, પરંતુ આ માટે 42 લાખ રૂપિયાનો ખર્ચ થશે. સારા જીવનના પોતાના સ્વપ્નને પૂર્ણ કરવા માટે, પરિવારે તેમની એકમાત્ર એકર જમીન ગીરવે મૂકી અને ઊંચા વ્યાજ દરે લોન લીધી, પરંતુ વાસ્તવિકતા ખૂબ જ અલગ હતી.

૮ મહિના ભટક્યા, અમેરિકા ન પહોંચ્યા

કુલજિંદર કહે છે, ‘આવનારા સંજોગો માટે હું બિલકુલ તૈયાર નહોતો. મારા પતિને 8 મહિના માટે અલગ અલગ દેશોમાં લઈ જવામાં આવ્યા હતા. તેને પ્યાદાની જેમ એક જગ્યાએથી બીજી જગ્યાએ ખસેડવામાં આવ્યો. આ સમય દરમિયાન, હરવિંદરે જીવલેણ પરિસ્થિતિઓનો સામનો કર્યો, પરંતુ તેમ છતાં તેણે પોતાની યાત્રાનું દસ્તાવેજીકરણ કર્યું અને વીડિયો બનાવતો રહ્યો અને મને મોકલતો રહ્યો.

અમે છેલ્લી વાર ૧૫ જાન્યુઆરીએ વાત કરી હતી.

જાન્યુઆરીના મધ્યમાં, તેનો પરિવાર સાથેનો તમામ સંપર્ક તૂટી ગયો અને પછી બુધવારે, ગામલોકોએ તેમને જાણ કરી કે હરવિંદર અમેરિકાથી પાછા ફરેલા 104 લોકોમાંનો એક છે. કુલજિંદર માટે આ સમાચાર એક મોટા આઘાત જેવા હતા.

‘એજન્ટ વારંવાર પૈસા ઉઘરાવતો હતો’

કુલજિંદર કહે છે કે એજન્ટે માત્ર 42 લાખ રૂપિયા જ નહીં, પરંતુ દરેક પગલા પર પૈસા એકઠા કર્યા. અઢી મહિના પહેલા, જ્યારે હરવિંદર ગ્વાટેમાલામાં હતો, ત્યારે એજન્ટે તેની પાસે બીજા 10 લાખ રૂપિયા માંગ્યા. હવે કુલજિંદર ઇચ્છે છે કે તે એજન્ટ સામે કડક કાર્યવાહી કરવામાં આવે અને તેના પૈસા પરત કરવામાં આવે. કુલજિંદર કહે છે, ‘અમે ફક્ત અમારા બાળકો માટે સારા ભવિષ્યના સપના જોતા હતા, પરંતુ હવે અમે દેવામાં અને નિરાશામાં ડૂબી ગયા છીએ.’

‘જમીન કે પૈસા બાકી નથી, ફક્ત તૂટેલી આશાઓ છે’

હરવિંદરનો પરિવાર પહેલા પણ ખૂબ જ સાદું જીવન જીવતો હતો. તેઓ કોઈક રીતે ભાડાની જમીન પર ખેતી અને પશુપાલન કરીને ગુજરાન ચલાવી રહ્યા હતા. તેમના નાના ભાઈઓ પણ ભાડાની જમીન પર ખેતી કરે છે, પરંતુ આવક બાળકોના શિક્ષણ અને ઘરના ખર્ચાઓને આરામથી પૂર્ણ કરવા માટે પૂરતી ન હતી. હવે ૮૫ વર્ષના પિતા અને ૭૦ વર્ષની માતાને પણ ખેતરોમાં કામ કરવાની ફરજ પડી રહી છે. હવે ન તો જમીન બચી છે કે ન તો પૈસા – ફક્ત દેવું અને તૂટેલી આશાઓ.